Marder I

Στα πρώτα στάδια της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, η Βέρμαχτ συνειδητοποίησε την ανάγκη για μεγαλύτερη κινητικότητα και πιο ισχυρή λύση στα αντιαρματικά της όπλα, σε σχέση με τα υπάρχοντα ρυμουλκούμενα αντιαρματικά ή τους αυτοκινούμενους καταστροφείς αρμάτων όπως το Panzerjäger Ι. Η ανάγκη αυτή έγινε επιτακτική στα τέλη του 1941, με την εμφάνιση των νέων σοβιετικών αρμάτων, όπως το T-34 και το Kliment Voroshilov. Το μέχρι τότε κορυφαίο αντιαρματικό 37 mm Pak 36 ήταν δύσκολο να τα διατρήσει και φυσικά να κινηθεί γρήγορα και να τοποθετηθεί κατάλληλα καθώς ήταν ρυμουλκούμενο. Η απάντηση δόθηκε με το αντιαρματικό 75 mm PaK 40, αλλά κι αυτό υστερούσε στη ταχύτητα και την ευελιξία. Ως προσωρινή λύση, η Βέρμαχτ αποφάσισε να κατασκευάσσει ένα ισχυρότερο αυτοκινούμενο αντιαρματικό, χρησιμοποιώντας άλλα οχήματα ως βάση (αρχικά το Lorraine, αργότερα και άλλα πολωνικά και γαλλικά άρματα). Το αποτέλεσμα ήταν η σειρά αυτοκινούμενων αντιαρματικών Marder, που ήταν οπλισμένα με το πυροβόλο 75 χιλιοστών Pak 40 ή με το σοβιετικό 76,2 χιλιοστών F-22 (από πολεμικό υλικό που είχαν καταλάβει οι Γερμανοί από τους Σοβιετικούς)

Το Marder αναπτύχθηκε τον Μάιο του 1942 έχοντας πλήρωμα 4 ή 5 ατόμων, βάρος 8 τόνων και το 75 χιλιοστών Pak 40 πυροβόλο στην κορυφή του οχήματος. Λόγω περιορισμών στο βάρος και στον χώρο, το όχημα δεν ήταν πλήρως θωρακισμένο. Εξ αιτίας του σχετικά μεγάλου μεγέθους του πυροβόλου, έπρεπε να δημιουργηθεί νέος χώρος στο πάνω μέρος για το πλήρωμα και τη λειτουργία του όπλου. Έτσι κατασκευάστηκε ένα ανοικτό από πάνω διαμέρισμα λεπτής θωράκισης, το οποίο εκτός από τον χώρο, προσέφερε στο όπλο και το πλήρωμα προστασία από τα εχθρικά πυρά μικρών όπλων. Μεταξύ Ιουλίου και Αυγούστου του 1942, 170 Marder παρήχθηκαν, ενώ τα πρώτα Marder I στάλθηκαν στο Ανατολικό Μέτωπο το ίδιο έτος υποστηρίζοντας αποτελεσματικά τις αντιαρματικές δυνάμεις των τμημάτων πεζικού

Δυνάμεις, Γερμανία, Δημοσιεύθηκε στις 1/6/2014 από pantheras